اشک در عزای امام حسین علیه السلام

«چشم گريان، چشمه فيض خداست‌». گريستن بر ابا عبدالله الحسين‌ علیه السلام ثواب بسيار دارد. فرشتگان، پيامبران، زمين و آسمان، حيوانات صحرا و دريا هم بر عزاى حسين‌ علیه السلام گريسته‌اند.

اشگ ريختن، نشانه پيوند قلبى با اهل بيت و سیدالشهدا علیه السلام است. اشك، دل را سيراب مى‌كند، عطش روح را برطرف مى‌سازد و حاصل محبتى است كه نسبت به‌ اهل بيت ‌حاصل مى‌شود. همدلى و هماهنگى روحى با ائمه، ايجاب مى‌كند كه در شادى ‌آنان شاد و در غمشان محزون باشيم. اين نشان شيعه است كه‌ «يفرحون بفرحنا و يحزنون‌ لحزننا...» قلبى كه مهر حسين‌ علیه السلام را داشته باشد، بى شك به ياد مظلوميت و شهادت او مى‌گريد. اشك، زبان دل و شاهد عشق است.

گريستن در سوگ شهداى كربلا، تجديد بيعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذيه‌ فكرى و روحى با اين مكتب است و اشك ريختن، نوعى امضا كردن پيمان و قرارداد مودت با سيدالشهدا است. ائمه شيعه، گريستن بر مظلوميت اهل بيت و عزاى حسينى را تاكيد كرده و شهادت اشك را بر صداقت عشق، پذيرفته‌اند.

امام صادق‌ علیه السلام فرموده است: «نزد هر كس كه ما ياد شويم و چشمانش اشگ‌آلود شود، حتى اگر به اندازه بال مگسى‌ باشد خداوند گناهانش را مى‌بخشايد، هر چند چون كف دريا فراوان باشد».

به گفته صائب:

دستور امامان به گريستن بر امام حسين‌ علیه السلام بسيار اكيد است. امام رضا علیه السلام به ريان بن‌ شبيب در حديث مفصلى فرمود: «يابن شبيب! ان كنت باكيا لشى‌ء فابك للحسين بن على بن ‌ابى طالب فانه ذبح كما يذبح الكبش...». اگر بر چيزى گريه مى‌كنى، بر حسين بن على گريه‌ كن كه او را همچون گوسفند، سر بريدند.

در حديث ديگرى فرموده است: «محرم، ماهى‌ است كه مردم دوره جاهليت جنگ در آن را ناروا مى‌دانستند ولى در اين ماه دشمنان، خون ما را بناحق ريختند و هتك حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت ‌گرفتند و به خيمه‌هاى ما آتش زدند و غارت كردند و در كار ما، براى رسول خدا هيچ‌ حرمتى را رعايت نكردند. روز حسين (عاشورا) پلك هاى ما را مجروح و اشگهايمان را جارى كرد و ما از سرزمين كربلا، گرفتارى و رنج به ميراث برديم. پس بايد بر كسى‌ همچون حسين، گريه‌كنندگان بگريند كه گريه بر او گناهان بزرگ را هم فرو مى‌ريزد».

خود امام حسين‌ علیه السلام فرموده است: «انا قتيل العبرة، لايذكرنى مؤمن الا بكى‌»، من ‌كشته اشكم، هيچ مؤمنى مرا ياد نمى‌كند مگر آن كه (به خاطر مصيبت هايم) مى‌گريد.

امام ‌سجاد علیه السلام بيست ‌سال بر امام حسين عليه السلام گريست و هرگز طعامى پيش او نمى‌گذاشتند مگر آن كه گريه مى‌كرد.

به فرموده امام صادق‌ علیه السلام: هر ناله و گريه‌اى ناپسند و مكروه است، مگر ناليدن و گريستن بر حسين عليه السلام: «كل الجزع والبكاء مكروه ‌سوى الجزع والبكاء على الحسين‌». هم گريستن، هم گرياندن، هم خود را شبيه گريه‌كنندگان درآوردن (تباكى) پسنديده‌ است و اجر دارد. اين همه فضيلت كه براى گريه بر حسين‌ علیه السلام بيان شده و اين كه اشك ‌چشم، آتش دوزخ را فرو مى‌نشاند و غمگين شدن در سوگ شهيدان كربلا ايمنى از عذاب‌ است، در صورتى است كه گناه و فسق و آلودگى انسان در حدى نباشد كه مانع رسيدن اين‌ فيض الهى گردد. اشگى كه مبين پيوند عاطفى و رابطه مكتبى و اتصال روحى با راه و فكرو خط ائمه و سيدالشهداست، حتما زمينه‌ساز پرهيز از گناه مى‌گردد.

به تعبير شهيد مطهرى: «گريه بر شهيد، شركت در حماسه او و هماهنگى با روح او و موافقت با نشاط او و حركت اوست... امام حسين‌ علیه السلام به واسطه شخصيت عاليقدرش، به واسطه شهادت‌ قهرمانانه‌اش، مالك قلب ها و احساسات صدها ميليون انسان است. اگر كسانى كه بر اين ‌مخزن عظيم و گرانقدر احساسى و روحى گمارده شدند، يعنى سخنرانان مذهبى، بتوانند از اين مخزن عظيم در جهت هم شكل كردن و همرنگ كردن و هم احساس كردن روح ها با روح عظيم حسينى بهره‌بردارى صحيح كنند، جهانى اصلاح خواهد شد».

پس مهم، شناخت فلسفه گريه در راستاى احياى عاشورا و زنده نگهداشتن مراسم حسينى و فرهنگ كربلاست، نه گناه كردن و آلودگى، به اميد پاك شدن با چند قطره اشك! معلوم‌ نيست كه دل و جان آلوده، آن همسويى را با امام داشته باشد كه با ياد مصائبش گريه كند.

گريه در فرهنگ عاشورا، سلاح هميشه برانى است كه فرياد اعتراض به ستمگران را دارد. «اشك‌»، زبان دل است و گريه، فرياد عصر مظلوميت. رسالت اشك نيز پاسدارى از «خون شهيد» است.

امام خمينى‌ «ره‌» فرمود: «هر مكتبى، تا پايش سينه‌زن نباشد، تا پايش‌ گريه‌كن نباشد، تا پايش توى سر و سينه‌زن نباشد حفظ نمى‌شود...»، «گريه كردن بر شهيد، نگهداشتن، زنده نگهداشتن نهضت است‌»، «گريه كردن بر عزاى امام حسين علیه السلام، زنده ‌نگهداشتن نهضت و زنده نگهداشتن همين معنى است كه يك جمعيت كمى در مقابل يك‌ امپراطور بزرگ ايستاد...، آنها از همين گريه‌ها مى‌ترسند، براى اين كه گريه‌اى است كه گريه‌ بر مظلوم است، فرياد مقابل ظالم است».

اشگ، سر فصل محبت و مودت است و برخاسته از عشقى است كه خداوند در دلها قرار داده كه نسبت به حسين بن على‌ علیه السلام مجذوب مى‌شود.

به فرموده رسول خدا صلی الله علیه و آله: «ان لقتل الحسين حرارة فى قلوب المؤمنين لاتبرد ابدا». براى شهادت امام حسين‌ عليه السلام حرارت و گرمايى در دلهاى مؤمنان است كه هرگز سرد و خاموش نمى‌شود.

امروز هم، اشگ و گريه، رابط ما با حسين است و ما با شورى اشگهايمان، سر سفره‌ محبت ‌سيدالشهدا نشسته‌ايم و نمك پرورده ابا عبدالله هستيم، از اين رو اين مهر با شيرمادر در جان ما وارد شده و با جان هم به در مى‌شود.

پانویس

منابع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.

پیوندها

[http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=maghalat&id=86 گريه هاي رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در عزاي امام حسين (علیه السلام) ]